Reintje Hillegonda Annaars - Bosman

Een bonbonnetje van troost. Vier bonbonnetjes op een schaaltje, Ik pak er een en denk aan jou. Wat konden wij hier beide van genieten, Nu voel ik verdriet, de pijn van rouw. Vier bonbonnetjes op een schaaltje, Opeens voelt alles zo incompleet. Mijn tranen stromen, en ik kan alleen maar denken, Aan al het mooie wat jij deed. De bonbonnetjes op jouw oude schaaltje, Staan naast jouw foto in jouw kast. Zo ben je altijd heel dichtbij mij, En hou ik je in mijn gedachten vast .Ik neem een hap van mijn bonbonnetje, Vermengt met tranen maar ook een lach. Want door deze mooie verbintenis, Voel ik je bij me, elke dag. Ik proef de liefde voor jou in mijn bonbonnetje, Wat was je bijzonder, mijn lieve mam. En ik hoor wat je tegen mij zei, al die jaren. Een bonbonnetje troost meer, dan een kale boterham. Met dank aan Fonja, die dit gedicht voor ons samen schreef.. Met of zonder bonbons, ik zal je nooit vergeten! Ik hou van je, lieve ma. Voor altijd blijf je bij me.

Met wie moet ik nu een kanaaltje om en met wie moet ik nu zo lachen bij het afwassen om niets. Je was mijn laatste zus.ik zal je missen maar nooit vergeten.

Lieve ma, het zit er op. Je was een geweldige moeder, oma en overgrootmoeder. Ik hoop toch dat je ergens, waar dat ook mogen zijn, ons een beetje in de gaten houdt. Dat je blijft genieten van je kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. We zullen proberen om geen al te gekke dingen te doen. Weggaan is iets anders dan het huis uitsluipen zacht de deur dichttrekken achter je bestaan en niet terugkeren. Je blijft iemand op wie wordt gewacht. Weggaan kun je beschrijven als een soort van blijven. Niemand wacht want je bent er nog. Niemand neemt afscheid want je gaat niet weg. (Rutger Kopland) Dag ma, we zullen je nooit vergeten, het is goed zo! Dirk

Zo lang als Jermaine al bij Gon en Carool komt, kent hij oma Gon. Dit zijn zijn herinneringen: "Oma Gon hield van kleine grapjes tussendoor. Op bezoek in Vianen zorgde zij voor een lekkere lunch met broodjes, soep en altijd een toetje. Op een van haar verjaardagen gaf zij mij een lief cadeau. Oma Gon en ik aten kibbeling tijdens de verhuizing naar Bussum. Ze vond het, net als ik, erg lekker, ook al kon ze het zich later niet meer herinneren. Ik vond haar lief en ook een beetje eigenwijs, maar dat is ook wel leuk. Ik vind het jammer dat we niet meer op bezoek kunnen." Lieve familie, het is moeilijk om afscheid van iemand te nemen. Wij hopen dat er naast het verdriet ook ruimte zal ontstaan voor de mooie herinneringen.

Als we familiebingo hadden kwamen mijn favoriete tantes: Dien, Hilda, Ineke en Gon. Als die 4 bij elkaar waren brachten ze het beste in elkaar naar boven. Zelfs toe ze de 70 allang gepasseerd waren, veranderden ze in giechelende meisjes, zoekend naar grappen en streken. Die tantes zijn een voorbeeld voor mij: blijf het kind in jezelf zoeken.