De volledige versie van mijn geplande toespraak.
---------------------------------------------------------
Wout vroeg 2 weken geleden, toen ik met mijn kinderen afscheid kwam nemen, of ik vandaag ook iets zou willen zeggen.
Ondanks dat ik wist hoe moeilijk ik dit zou vinden, kon en mocht ik dit uiteraard niet weigeren.
Ik kende Wout sinds 18 januari 1974, toen werd de tweeling, zijn jongste zusjes, 17 jaar en ik had net een paar weken verkering met Ineke.
Hij zal wel gedacht hebben, waar komt die bolle, zoals hij haar noemde nou mee aan. Ik had namelijk lang haar, een bril met donkere glazen en zat even zonder werk. Maar het is allemaal goed gekomen.
Hij was de 4e uit een gezin van 9 kinderen, eigenlijk 10 want Josje werd doodgeboren.
Wout was 15 toen zijn vader overleed. Nadat de zaken van zijn vader afgehandeld waren, ging hij uiteraard verder in het vlees. Uiteindelijk ging hij bij Ger de Kroes aan de slag, wat later over ging in de Vleesmeesters.
Na de Vleesmeesters is hij voor zichzelf begonnen, eerst bij Jan Scholtes en later had hij op een gegeven moment een ruimte op het slachthuis. Lange dagen en heel vroeg beginnen, koud of heel heet door de rookkasten.
Toen op het Forepark de eerste paal werd geslagen voor zijn fabriek, was dit het allereerste pand daar. Dus de naam bovenop de fabriek Wout van Kuijen was goed zichtbaar in de hele omgeving.
Hij leverde veel vlees aan het Verre Oosten voor de bami en nasi pakketten. De beenhammen en het spek lagen goed in markt, hij kwam wel eens langs met een beenham en die smaakten altijd prima.
Later begon hij met zijn zelf bedachte kalfsfilet en likkepot en dat waren ook succesnummers.
Ineke kwam nogal eens met onze kinderen op de fabriek. Een van de eerste keren, keek Inge van uit de gang boven bij het kantoor de fabriek in en zei toen ze alle karren met vlees zag, moet ome Wout dat allemaal opeten.
Ze konden dan ook een zakcentje verdienen, door iedere keer een kan water bij het vlees in de cutter te gooien en dat tikte leuk aan, volgens mij een gulden per kan.
Het tafelvoetbalspel in de kantine was ook favoriet bij ze. Wout duwde dan altijd grote proppen papier in de gaten, zodat de bal in het spel bleef.
Hij was een ondernemer in hart en nieren en echt van alle markten thuis: Niet alleen qua vlees, maar ook qua eisen voor de fabriek en hoe de productielijnen moesten lopen. Als er geen machines waren die hij nodig had, dan liet hij ze voor hem maken.
Dat bewees hij ook maar weer eens met de uitbreiding van de fabriek voor de pizza productielijn van A.W.I.
Op 17 mei 2003 werd zijn zaak verkocht. De brief aan zijn relaties begon met de tekst.
ER IS EEN TIJD VAN KOMEN EN EEN TIJD VAN GAAN !
De beslissing was een dag eerder gevallen, 16 mei de verjaardag van zijn vader.
Ondanks dat zijn vader jong overleden was, heeft die altijd een grote rol gespeeld in Wout zijn leven. Hij was trots dat hij het werk van zijn vader voortgezet had en het vitrinekastje met de aandenkens aan zijn vader hing op het Forepark in de entreehal.
Hij was trouwens al een poosje bezig met zijn biografie en ik heb daar wat hoofdstukken uit kunnen lezen. Dat waren mooie interessante verhalen, die ook nog eens lekker te lezen waren en waaruit ook duidelijk bleek wat voor ondernemer hij was. Heel jammer dat dit niet afgekomen is.
Wout toonde altijd veel belangstelling voor hoe het met iedereen in de familie ging.
Michiel de oudste zoon van broer Kees, kreeg van Wout hulp bij zijn bedrijf.
Hij heeft zijn werkloze broer Jos bijna letterlijk uit de goot gehaald en die bij hem aan het werk gezet. Jos is daarna goed terecht gekomen.
Walter van Kuijen, de zoon van zijn overleden broer Jan, begon een aantal jaren geleden voor zichzelf en vroeg aan Wout, op de begrafenis van broer Kees, of hij zijn logo mocht gebruiken. Wout was daar volgens mij best trots op en zei volmondig ja.
Hij had een speciale band met zijn jongste broer Frans, die volgens hem na de geboorte van de tweeling tussen wal en schip was gevallen. Helaas kan die er vandaag niet bij zijn.
Hij was heel trots op zijn kleinkinderen en liet graag fotos van ze zien. Hij was wel bezorgd om Woutje, de jongste zoon van Anne-Marije en Arthur. Hij was blij als hij daar positieve berichten over kon vertellen en in een van de laatste gesprekken zei hij dat het de goede kant op ging en dat hij zich daar geen zorgen meer over hoefde te maken.
Voor het overlijden van mijn Ineke, kwam hij jarenlang iedere week donderdag s avonds langs, zodat ik met een gerust hart kon gaan bridgen.
Na haar overlijden, nam hij me mee naar de bridgeclub op de Mozartlaan om daar iedere woensdagmiddag met hem te bridgen en een praatje te maken. Helaas gooide corona roet in het eten, maar op een gegeven moment werd het dus bij hem thuis bridgen met als vaste kern Auke en Ron.
Ik kwam altijd eerder zodat we even bij konden praten.
De scheiding met Marijke was uiteraard een lastige tijd, hij kwam in die periode vaak bij ons langs.
Doordat hij ook bij Irene, de tweelingzus van Ineke, kwam, kreeg hij op een gegeven moment een relatie met Toos die een vriendin van Irene was. Helaas kwam die ook veel te vroeg te overlijden. Toen kwam Linda, als ik het goed heb 12 à 13 jaar geleden, via Julie op zijn pad. Dus bonuskinderen en later bonuskleinkinderen.
Fedde zijn laatste bonuskleinkind van Anouk en Wilber kreeg Wouter als tweede naam en Wout zag dat als een teken dat hij wel wat betekend had.
30 december vorig jaar kreeg hij de slechte boodschap en konden hij en Linda dus ook niet meer naar hun geliefde Bali.
Hij was verbaasd en ontroerd over alle lieve reacties van heel veel mensen, ook van mensen waar hij het totaal niet van verwacht had, bloemen, kaarten, bezoekjes, telefoontjes en appjes. Ook de gezongen felicitaties met zijn verjaardag uit Bali deden hem goed.
Het bridgen heeft hij tot t/m 31 juli vol kunnen houden, de dag dat hij s ochtends te horen had gekregen dat er uitzaaiingen waren in de lever en lymfeklieren.
We merkten de laatste paar maanden dat hij achteruit ging, maar hij keek altijd naar onze maandagmiddag uit. Er werd tussen het bridgen door ook over de politiek, voetbal helaas heb ik daar niks mee en andere zaken gesproken.
De van Kuijens worden helaas niet echt oud.
Beppie 67, Jan 71, Jos 65, Ineke 60, Kees 79 en jij ook 79, maar wel een paar dagen ouder dan Kees.
Wout je vond dat je een mooi leven hebt gehad.
Het was als een mooi jongensboek, waarvan de laatste lege pagina al onze herinneringen aan jou bevatten.
Bedankt voor alles, je zal gemist worden.
Je was voor mij meer dan alleen maar een zwager!!!
Meer
Toon minder